ملودی باس

بین نگاه مردم میرم به سمت مقصد نمیدونم کجا میخوام برمو بیماره مغزم

صدایی آشنا

میخونه تو گوشم

سنگینیه مسیرم میمونه رو دوشم

چون این راهی که میری ته نداره

هرچی میگیره پس نداده

ٱ تو میمونی با اون خیابونی که مثل کویری خشک و بی بارونی

همه چی اینجا اتفاقه

حتی میکنه بی جا استفاده

کجان اونا که بودن مث برادر ا پشت میله ها میگن قصه برا من

خدا بده یه روز آفتابی یه نسیم خنکم باشه حال دادی!

چطوری میشه اینجام یه روز خوب باشه خوب تو خیابون بگو کو آخه!

هرچند تلخ و سخت،تنگ و سرد

ترس بی حد و مرز و هرج و مرج

راه میرم از تو شهر از تو شب

راه میرم ابرو خم تو شهر هر جور هست

یاد گرفتم از خودم از دورم و نگاه مردمم

باید نفسامو حبس کنم و باشن قدمام بلند

من هنوز این باورو دارم اگه سیاهی همه جا هستو همه آدما خوابن یکی صدامو میشنوه آخر

پیانو دوس داری؟

حال میده نه؟

اینجشو نمیدونم

دوتا نقطه توی وقتای حاد

حال میده توی تنهاییات

کیش میشی توی تنهاییات

هندونهات تو نسلای پات

یکی چپ یکی راس کنتوری روی حرفای خاص ولی یکم حل بده روی مغزای باز

بازم خیابونو منو دوتا دس تو جیب

بزرگه ولی برا من کوچیک

دنیاتو میگم هر چند سفید