ملودی باس

میون غمهام، تک و تنهام، تنها گوش شنوا واسه حرفام بیت مهدیار بوده و بس

پس می‌شونمش، سر سفره‌ی دلم، بذا عقده‌ای بشم، تا هر چی‌ که دوست دارم بهت بگم

الان کنار پنجره، چنبره زدم، آره همرامه قلم، ببین، بنویس بریز اشکات رو

بدون علی‌ هست با تو، نمیره شعر از یاد و برا همیشه زنده‌ ست تو قلب ها

ضمنا اون هوا که آفتاب داشت توش کوش پس؟

باز تو شهر، صدای ناله‌ی ملت سر به فلک می‌کشه و هیشکی نی به یه ورش هم، پیش‌بینیم اینه: مرگ شهر

میان غم‌هایم، منم غرق می‌شم مثه بقیه، میان غم‌هایم، این دور و ورا ناجی حاجی کسی‌ ندیده

هنوز معطلی که شانس بزنه به در، بنگر یه ذره به وقت، ببین

واسه هدف از همه چی‌ گذشتیم، پس صرفاً دیگه جای گذشت نیست

زمان رو کشتم بعد عرض تسلیت به وقت که تنگه، قلم و کاغذ دستم حتی خط نی‌ست رو ورق

نه من نخ وصل نیست به سرم، لاغرم اونقد که گشاده پوست رو تنم

میون غم‌ها نشستیم با تموم خاطرات، از اون چاه دراومدیم تو این چاه یه‌راست

سازگاریم با بازداشت و پرس‌وجو به هر شکل، می‌شی‌ سخنور هر جا باشه به صرفت

الان بردگی نوینه، پوله جای زور، که بشینه دولت پای سور و سات خوب

داش همه روزه همه جوره کجه حال و بارمون، آره آقای پلیس، خوبه ناز خوارتون؟

میان غم‌هایم، منم غرق می‌شم مثه بقیه، میان غم‌هایم، این دور و ورا ناجی حاجی کسی‌ ندیده

صدها بار گفتم و باز، میگم اگه علی‌ این فرصت رو داشت

عوض می‌کرد چهره‌ی شهر رو واسه‌ ات تا حتی با صد تا معضل و مشک، پشتت نشه خم

پشت سر هم، چپ و راست داره بلا میاد سرمون و حوالی تنمون کرخی گرفته و حقیقت هر روزه

افسوس که، از دست رفتم، رسماً خسته‌ام، ولی‌ چه می‌شه کرد؟ ترک عادت موجب مرضه

غرض منم اینه که بگم بِتون، برادری، تو تهران کم هستش

شاید فکر کنی‌ برابریم، پس بنابراین…سرت سخت مثه کبک زیر برف پنهانه

و فصل بهار که بیاد تو باز رفتی‌، پس حقته، وصله بِت، فاز منفی

میان غم‌هایم، منم غرق می‌شم مثه بقیه، میان غم‌هایم، این دور و ورا ناجی حاجی کسی‌ ندیده

میان غم‌هایم، بی‌ تو، تنها تنهایم، تنها