ملودی باس

از وقتی‌ چشم رو باز کرد جلو پاش سنگ

بوده همیشه مه‌ و راه تنگ

شده زیر پا له‌ و آه انگ

میزدن و شاد نبود

میزد گوشه ی اتاق چنگ

به صورتش، ببوسنش رنگ نمیده

سیلیه داده به لپاش رنگ

یه روز اگه کسی‌ چیزی بهش نگه تعجب می‌کنه

عادت داره بکوبنش

سوار بشن و بروننش

آقاش میگفت که پول کمه

فکر کردی یه لول بسه؟

سطل زباله رو دیدی چه بوش بده؟

توش چپوندنت؟

گفت این خونمه باور نکن

درک کن غربت واسه اون یه عالمه

این شهر رو کلاً دوست نداره

آرزوشه غریبه رو پوست نذاره دست

وجود نداره نه یه راه دیگه

راه جلو روش فراره

قصد داره یه شازده ببینه که هست سوار اسب و

نور فواره کرد توی دل

باد تو موی ول

دستا باز واستاده روی پله‌ای

که می‌خوره بالا گل روی تل

چرا فرق وقتی‌ جامونه پهلوی گل؟

Rose scented garden

Was not mine

Family's warm/kind embrace

Always afar

Let ink of hope

Write the pages of my life

We're all the same

Just a twist of fate

Landed me here

خیابون یه پدر بدجنسه

تو هم دختر خیابونی

ولی‌ بازم نمیرسه رحمش بهت

واسه ت مرده و نفرته ارثش

غول پیکره، زشته، قد بلنده

تموم نمی‌شه هرچی میکنی‌ مترش

رومخی‌ واسه تو نگاه قفل یه بیمار جنسیه از پشت بنزش

تاریکی رو حفظی

اسفند رو از همهٔ ماها بهتر تو بلدی

طرفی‌ با یه گله عوضی‌

خواستی‌ به هر سازی که میزنن نرقصی

اما تو عاشق رقصی، اینو کسی‌ نفهمید

آره رازات رو این اتوبان میدونه و رو نمیکنه

نشونه ها روته، میخوره

تیر تهمت بهت، دشمنت سنته

هوات رو فقط بهمن داره

هر نگاهی ازت طلب داره

ولی تو داری زرهی از حق

همه ش هست رو تنه ت

تحمل این همه مشکل ثمر داره

این پیشت از من باشه

خدا یه چی میده یه چی میگیره

فکر نکن مثل آدمای دورت تبهکاره